Historia porodowa #26 | Kinga cz. 1

Początki

Rok 2015. Pierwsze dziecko. Miałam 26 lat i nigdy nie lubiłam dzieci. Trzymałam od nich zdrowy dystans, dla dobra własnego oraz ich. Wraz z partnerem jednak wiedzieliśmy, że po paru latach związku tego potomka przydałoby się mieć. I tak 23 września 2015 byłam dzień po wyznaczonym terminie porodu. Nie działo się nic nadzwyczajnego, od rana więc zaczęłam chodzić po schodach na klatce, umyłam okna i nawet zadzwoniłam do P., że wieczorem czekają go „robótki cielesne”. 😉 Ostatecznie jednak nie było takiej potrzeby. Wieczorem mój brzuch był twardy jak skała, bardzo się napinał, ale w środku nocy wszystko przeszło. Czwartek był spokojny. W nocy z czwartku na piątek z kolei dostałam pierwszych poważniejszych skurczów, ale były one nieregularne i w moim odczuciu do zniesienia. Cały piątek chodziłam więc po domu i się bujałam, zaczęłam łykać tabletki przeciwbólowe. Na sobotę miałam umówioną wizytę do lekarza prowadzącego i chciałam do niej dotrzymać, bardzo chciałam być kobietą w ciąży niepanikującą. Jednak o 3 w nocy pojechaliśmy do szpitala na Borowską. Na izbie przyjęć nie było nikogo, dlatego zostałam przyjęta od ręki. Opisałam swoją sytuację i czekałam na lekarza, który mnie zbada. Przyszedł jakiś młodzieniaszek i podczas badania usłyszałam, że rozwarcie znikome, czop nie odszedł, więc jeszcze nie rodzę. Mnie zwijało z bólu, a oni twierdzili, że na KTG żadne skurcze się nie piszą. Uniosłam się, nie wiem czy honorem czy głupotą, i podpisałam dokumenty, że nie zostaję w szpitalu. Wtedy było dla mnie oczywiste, że skoro nie rodzę, to po co mam zostawać. Udaliśmy się w stronę auta i nie mogliśmy wyjechać z parkingu. Nie wiedzieliśmy, że jest on płatny, a okazało się, że żadne z nas nie wzięło portfela. Dzięki Bogu zlitował się pan z recepcji i pożyczył nam pieniądze (oczywiście oddaliśmy po paru dniach z nawiązką). Wróciliśmy do domu przed 6 rano. Czułam się wyczerpana, chciałam spać, ale ból mi na to nie pozwalał. Łyknęłam całe opakowanie nospy, co dało mi zwrotne 4 h snu. Po przebudzeniu zauważyłam czop w sporej ilości, ale nadal byłam uparta na wizytę u swojego lekarza. Do doktor pojechaliśmy na godzinę 12:00. Lekko niewyspani i z uśmiechem na ustach opisywaliśmy, jak wyglądała noc. Usiadłam na fotelu, a lekarz z pełnym przerażeniem, że on już dzwoni do szpitala i mam jechać tam natychmiast, gdyż mam rozwarcie na 4 cm. Wyszliśmy z kliniki i powiedziałam do P., że ja nigdzie nie jadę bez niego (on miał mnie zawieźć na Chałubińskiego i samemu jechać do domu po torbę i zestaw pobraniowy z PBKM). Uparta jak osioł pojechałam razem z nim. Musiał po drodze zjechać ze 3 razy, bo myślałam, że urodzę w aucie.

Porodówka

Dotarliśmy do szpitala dwie godziny później. W drzwiach stała lekarka, która ochrzaniała mnie od samego wejścia… Że lekarz dzwonił, że czekają na mnie, że ja rodzę, a jakieś wycieczki sobie urządzam… Nie wiedziałam, co się babka tak rzuca… Przecież dopiero 4 cm, kobiety niby potrafią z tydzień z takim rozwarciem chodzić. Zabrali mnie do przebrania i na lewatywę. Potem USG i rozmawiam z tą kobietą, że co ona tam panikuje skoro do akcji daleka droga. Okazało się, że nie taka daleka… Centymetry pomyliły mi się z palcami. Myślałam, że jak 4 cm to 4 palce więc do 10 jeszcze daleko, a tutaj o 12:00 miałam tak naprawdę 8 palców, a było już po 14:00. W mgnieniu oka znalazłam się na porodówce. Chciałam porodu rodzinnego. Gdy usłyszałam, że sala do porodów rodzinnych jest zajęta i będę musiała rodzić sama, to dostałam tzw. „syndromu białego fartucha”. Skurcze ustały. Moja psychika wstrzymała akcję porodową.

Przyszła położna, której dałam świetnie napisany plan porodu. Miałam wrażenie, że nawet na niego nie popatrzyła  Rzuciła mi piłkę do skakania, zasłoniła kotarę i poszła. Po chwili wróciła na badanie. Powiedziała, że zaczynamy rodzić, a ja że nie ma takiej opcji, dopóki nie zwolni się sala rodzinna. I tak też się stało. Krzyknęli moje nazwisko i kazali samej dojść do porodówki. Gdy położyłam się na łóżku (po drodze na mniej więcej 8 m drogi zrobiłam chyba z 50 przystanków, bo zaczął rozpierać mnie ból nie do opisania), pojawił się mój P. Porobili badania i powiedzieli, że zaczynamy, gdyż przebili pęcherz i odeszły zielone wody.

Pamiętam, jak wbijałam palce w szyję P. Jak ciągnęłam go za kołnierzyk polo. Pamiętam, jak zmieniałam pozycje, które i tak nic nie wnosiły. Pamiętam, że patrzyłam za okno na drzewa i wmawiałam sobie, że zielony uspokaja. Pamiętam, jak nagle na sali nie było nikogo oprócz nas. Położona przychodziła tylko sprawdzać, czy jest główka czy nie. Po paru minutach kazała mi położyć się z powrotem na łóżku i przeć. Niby trzeba ze skurczami, ale miałam wrażenie, że cały ten poród to jeden wielki skurcz, więc parłam jak leciało.

Nagle usłyszałam: „zaznaczyła Pani, że nie chce cięcia krocza, ale albo Panią tniemy, albo Pani pęknie”… Nosz cholera… „Dobra, tnij.” Miałam nadzieję na ochronę krocza, ale najwyraźniej nikomu się nie chciało tego robić.